1. حفظ اتصال و چسبندگی پوشش ضد حریق سازه فولادی به سطح زیرکار با افزایش دما.
2. تأمین ضخامت لازم پوشش ضد حریق سازه های فلزی برای جلوگیری از رسیدن دمای سازه به دمای بحرانی که در آن با شکست مواجه می‌شود.
3. عدم استفاده از جزئیاتی که موجب تضعیف شدن پوشش ضد حریق اسکلت فلزی در برابر آتش شود. به عنوان مثال اکثر پوشش‌ ضد حریق اسکلت فلزی از نظر مکانیکی نمی‌توانند نماهای سنگین را مستقیماً تحمل کنند و برای نصب نما روی آنها باید از جزئیات اجرایی مناسب بهره‌گیری نمود، یا به عنوان مثال اجرای نما به طور مستقیم روی رنگ‌ ضدحریق سازه های فلزی عملاً آنها را بی‌اثر می‌سازد. پوشش‌ ضد حریق سازه های فلزی در برابر آتش انواع مختلفی دارند.

ضخامت پوشش ضد حریق سازه های فلزی به عوامل مختلفی از قبیل نوع پوشش، میزان مقاومت لازم در برابر آتش و نوع زیرکار بستگی دارد. به طور کلی پوشش‌ نازک، که عموماً دیرسوز کننده نامیده می‌شوند، بر روی مصالح قابل سوختن نظیر چوب و برای کاهش خواص اشتعال‌پذیری یا پیشروی سطحی شعله به کار می‌روند.

پوشش‌ ضد حریق اسکلت فلزی می‌توانند حتی به شکل رنگ و در یک لایه نازک چند میکرونی استفاده شوند. پوشش‌ ضخیم‌ تر عمدتاً به عنوان پوشش های ضد حریق برای اعضای فولادی و سایر سازه‌ها استفاده می‌شوند. این کار به طور متداول با ضخامت‌هایی بین 10 تا 50 میلی‌متر به دست می‌آید. پوشش ضد حریق سازه‌ های فلزی می‌تواند به دو صورت تماسی و یا غشایی صورت گیرد. در روش تماسی پوشش ضد حریق سازه های فلزی به صورت مستقیم بر روی سطح موردنظر پاشیده می‌شود.

به عنوان مثال برای ستون فولادی، ماده ی مقاوم حریق مستقیم روی ستون اجرا شده و از شکل پروفیل تبعیت می‌کند (توجه به ایجاد چسبندگی مؤثر ضروری است). در شکل زیر چند نمونه از این نوع محافظت نشان داده شده است. در روش غشایی تیرها و ستون‌ها به وسیله ماده مقاوم حریق دوربندی شده و کف‌ها به وسیله یک سطح در زیر آن که نقش مانع حریق را ایفاء می‌نماید، محافظت می‌گردد.

حفاظت تماسی و حفاظت غشایی

به طور کلی، از نظر مکانیسم عملکرد سه نوع اصلی مواد پوشش ضد حریق سازه های فلزی در برابر آتش را در بر می‌گیردکه می‌توان آنها را اینگونه نام برد: مواد عایق، جاذب انرژی و پف کننده. بسیاری از مواد رایج در حقیقت به نوعی با مکانیسم ترکیبی از انواع اول و دوم عمل می‌نمایند و حاوی مقادیری از هر دو گروه مواد عایق و جاذب انرژی می‌ باشند. بیشترین مصرف مواد عایق که دارای خواص حرارتی عالی می‌ باشند مربوط به مواد معدنی و سنگدانه‌ منبسط شده مانند پرلیت و ورمیکولیت است.

این مواد می‌توانند دارای چسباننده‌های سیمانی یا گچی باشند. همچنین وجود مقادیر مختلف از سایر مواد و افزودنی‌ها ضرورت دارد، در غیر این صورت عملکرد و اجرای پوشش ضد حریق سازه های فلزی نمی‌تواند به نحوه مناسب صورت گیرد.